ბულიმია - დაუოკებელი მადა - ორი ტიპისაა. პირველი ტიპი, ნერვული ბულიმია, 25-30 წლის ასაკში ვითარდება. ავადმყოფი ხდება მგრძნობიარე, ემოციური, ადვილად აგზნებადი. მშვიდდება საკვების მიღების შემდეგ. ნერვული ბულიმიის დროს ადამიანი თავდაპირველად მხოლოდ სტრესის დროს ჭამს, მოგვიანებით კი მადა სტრესისგან დამოუკიდებლად იღვიძებს - შიმშილის შეგრძნებას, ფაქტობრივად, ნებისმიერი დისკომფორტი იწვევს. საკვებზე ფიქრი ასეთი ადამიანების ცხოვრების არსს შეადგენს.

ყველა, ვინც სტრესის დროს შიმშილს გრძნობს, ბულიმიით დაავადებული არ არის. მაგრამ თუ ამან რეგულარული ხასიათი მიიღო და ადამიანს ხელს უშლის მუშაობაში, მაშინ მას სათანადო ყურადღება უნდა მიექცეს და ექიმიც აუცილებლად უნდა ჩაერიოს.

ბულიმიისას დანაყრების შეგრძნება ქრება და ადამიანი ვეღარ აკონტროლებს მიღებული საკვების ოდენობას. ავადმყოფი ხვდება, რაც ხდება მის თავს, იცის, რომ უნდა შეჩერდეს, მაგრამ თავს იმით იმშვიდებს, რომ ხვალიდან ახალ ცხოვრებას დაიწყებს. "ხვალე" კი არა და არ დგება. ბულიმიით დაავადებული მუშაობას გულს ვერ უდებს, პირად ცხოვრებაზე ვეღარ ფიქრობს, რადგან გულისყური მხოლოდ ჭამისკენ აქვს მიმართული. ის ჭამს კუჭის ტკივილამდე, შემდეგ კი ღებინებას იწვევს, რათა შემდეგ კვლავ ჭამას შეუდგეს და ა.შ.

არ არის აუცილებელი, ბულიმიით დაავადებული მსუქანი ან ჭარბწონიანი იყოს.

ბულიმიის მეორე ტიპი, როგორც წესი, პუბერტატული (სქესობრივი მომწიფების) ასაკის გოგონებს უვითარდებათ. მისთვის დამახასიათებელია გაცხოველებული მადისა და უმადობის მონაცვლეობა და წონის მკვეთრი ცვალებადობა. სწორედ წონის მკვეთრი კლებისა და მატების ბრალია პრობლემისადმი უყურადღებობა - გოგონებს გაცხოველებული მადა არ აღელვებთ, რადგან გახდომა მათთვის ადვილი საქმეა. ისინი მშვიდად სადილობენ და იმატებენ წონას, მაგრამ მადა მალევე უქვეითდებათ და ისევ ხდებიან, შემდეგ მადა კვლავ უძლიერდებათ და ასე გრძელდება, ვიდრე გაცხოველებული მადა მუდმივი არ გახდება და წონაც სტაბილურად არ დაიწყებს მატებას.

მკურნალობა

რაც უფრო ადრე დაიწყება ბულიმიის მკურნალობა, მით უფრო ეფექტური და იაფი იქნება ის (შესაძლოა, მხოლოდ ფსიქოთერაპევტის დახმარებაც საკმარისი აღმოჩნდეს). ყველაზე შედეგიანია ფსიქოთერაპიის, დიეტოთერაპიისა და მედიკამენტური მკურნალობის კომბინაცია. ფსიქოთერაპევტმა უნდა დაარწმუნოს პაციენტი მკურნალობის აუცილებლობაში. მათ ერთობლივად უნდა დასახონ მკურნალობის სტრატეგია, შეარჩიონ კვების რაციონი და რეჟიმი.